SU, see you again.
Blijf op de hoogte en volg Sharon
12 Juli 2016 | Suriname, Paramaribo
Met een grijns stort ik mijn tasje met meer dan 100 kwartjes SRD leeg op de toonbank voor de frietkoper, die de uitstraling van een goedzak heeft. ‘Kijk eens aan, heel goed!’ Hij telt het keurig na, geen muntje ontsnapt aan zijn knakworstvinger. Een broodje hotdog en een chocomel is mijn bestelling. Met die worst had ik beter even kunnen wachten tot ik weer bij een HEMA in de buurt was. Het is koud in de vertrekhal, ik word direct met mijn neus op de feiten gedrukt. Wanneer ik straks geland ben, zal deze kou mij met open armen opwachten. Ik kruip dieper weg in mijn ilovesu-vest. Samen met mijn buddy Risja maken we nog een zogezegd huilhoofd-selfie. Aan ons avontuur van tien maanden is vandaag dan toch een eind gekomen. Straks stijgen we op, om een kleine negen uur later te landen in Nederland. Zo onwerkelijk.. Wanneer we dan eindelijk door de gate naar buiten kunnen wandelen, genieten we nog een keer intens van de hitte. Dezelfde hitte die tien maanden gelegen als een klap aanvoelde.. duizend ijsjes verder zijn we van deze hitte gaan houden. Slik, voor ons doemt het vliegtuig op. Het symbool van vertrek. Ik ga naar huis, maar zo noemde ik de groene woning aan de Prinsessestraat ook, mijn huis…
De KLM-stewardess is werkelijk net uit een tijdschrift komen lopen, haar tandpastaglimlach is onmiskenbaar, haar outfit onberispelijk. We kunnen dit keer onze plaatsen innemen, zonder eerst een slapende Chinees te wekken. We stijgen zowaar een halfuur eerder op, ik doe een poging tot het kijken van een film. Al snel staat er eten voor mijn neus, ik neem een paar happen, drink een glaasje wijn en lig al snel te tukken onder mijn blauwe dekentje, maar niet voordat het meisje voor me zich even naar me omdraait en haar tong uitsteekt. Good girl.
Wanneer ik weer echt goed wakker word, staat er zowaar al ontbijt voor mijn neus en is het volgens de radar nog 1,5 uur tot de landing. Bijna was het ontbijt van dit slapende monster overgeslagen, maar Risja had nog net voor een redding gezorgd. Ik ben haar heel wat dank verschuldigd voor al haar reddingsacties van het afgelopen jaar. ‘Ris: Bij deze, je verdient een medaille, haha. Lobi!’
Dan is het zover, de wielen raken de grond. We zijn weer op Nederlandse bodem. In de toiletten haal ik alles uit de kast om mezelf weer een beetje op te leuken. Laat ik mijn familie en vrienden niet gelijk traumatiseren. Dan moeten we vervolgens nog lang wachten op de koffers, maar wanneer we die hebben is het tijd om uit DE deur te stappen, waarachter zij staan te wachten. De zenuwen gieren nu door mijn lijf. Ik ben goed en wel door de deur of mijn moeder ligt al in mijn armen. Daarna volgen andere lieverds. Mijn mond valt open bij het zien van mijn broertje. Die is opeens even lang als ik geworden en groet me met een lage stem, saaang! Vervolgens krijg ik zeven rozen en een heliumballon in mijn hand gedrukt. We genieten nog even op Schiphol en besluiten dan om naar huis te rijden, het duurt even voor de auto gevonden wordt, maar dat lukt dan uiteindelijk toch.
Mijn dorp is zo vertrouwd, maar tegelijkertijd ook juist weer helemaal niet. Het is vooral stil, erg stil. Geen blaffende straathonden meer, geen muziek, geen toeterende auto’s, niets.
SU is een herinnering geworden, eentje die ik mijn hele leven zal koesteren. Het was een fantastisch jaar. Ik heb ontzettend genoten van het land, de cultuur en van zoveel verschillende mensen die ik heb mogen ontmoeten en van nog zoveel meer!
Ik ga zeker een keer terug voor een dansje in Havana, een schaafijs aan de waterkant, een taxitrit in het vaak zo chaotische verkeer, een brassa voor mijn SU-maatjes, een junglewandeling, de gekko’s aan het plafond, de kolibries in de achtertuin, de plakkerige hitte, de sappige mango’s van de Tourtonnemarkt, de verkoelende Parbobier, de mix aan culturen, de (te) gekke muziek en nog zoveel meer. Soso lobi.
Nu ga ik weer wennen aan en zoveel mogelijk genieten van Nederland, met al mijn lieve familieleden, oude en nieuwe vrienden.
Lieve mensen, dit zal hopelijk niet mijn laatste reis zijn en dus ook niet mijn laatste blog, maar ik wil jullie bedanken voor de trouwe support! Ondanks de mega-afstand heb ik mij mede dankzij jullie niet alleen gevoeld. Voor mijn verjaardag waren er zelf 22 postkaarten..wow!
Een schriftelijke brassa!
Sharon
De KLM-stewardess is werkelijk net uit een tijdschrift komen lopen, haar tandpastaglimlach is onmiskenbaar, haar outfit onberispelijk. We kunnen dit keer onze plaatsen innemen, zonder eerst een slapende Chinees te wekken. We stijgen zowaar een halfuur eerder op, ik doe een poging tot het kijken van een film. Al snel staat er eten voor mijn neus, ik neem een paar happen, drink een glaasje wijn en lig al snel te tukken onder mijn blauwe dekentje, maar niet voordat het meisje voor me zich even naar me omdraait en haar tong uitsteekt. Good girl.
Wanneer ik weer echt goed wakker word, staat er zowaar al ontbijt voor mijn neus en is het volgens de radar nog 1,5 uur tot de landing. Bijna was het ontbijt van dit slapende monster overgeslagen, maar Risja had nog net voor een redding gezorgd. Ik ben haar heel wat dank verschuldigd voor al haar reddingsacties van het afgelopen jaar. ‘Ris: Bij deze, je verdient een medaille, haha. Lobi!’
Dan is het zover, de wielen raken de grond. We zijn weer op Nederlandse bodem. In de toiletten haal ik alles uit de kast om mezelf weer een beetje op te leuken. Laat ik mijn familie en vrienden niet gelijk traumatiseren. Dan moeten we vervolgens nog lang wachten op de koffers, maar wanneer we die hebben is het tijd om uit DE deur te stappen, waarachter zij staan te wachten. De zenuwen gieren nu door mijn lijf. Ik ben goed en wel door de deur of mijn moeder ligt al in mijn armen. Daarna volgen andere lieverds. Mijn mond valt open bij het zien van mijn broertje. Die is opeens even lang als ik geworden en groet me met een lage stem, saaang! Vervolgens krijg ik zeven rozen en een heliumballon in mijn hand gedrukt. We genieten nog even op Schiphol en besluiten dan om naar huis te rijden, het duurt even voor de auto gevonden wordt, maar dat lukt dan uiteindelijk toch.
Mijn dorp is zo vertrouwd, maar tegelijkertijd ook juist weer helemaal niet. Het is vooral stil, erg stil. Geen blaffende straathonden meer, geen muziek, geen toeterende auto’s, niets.
SU is een herinnering geworden, eentje die ik mijn hele leven zal koesteren. Het was een fantastisch jaar. Ik heb ontzettend genoten van het land, de cultuur en van zoveel verschillende mensen die ik heb mogen ontmoeten en van nog zoveel meer!
Ik ga zeker een keer terug voor een dansje in Havana, een schaafijs aan de waterkant, een taxitrit in het vaak zo chaotische verkeer, een brassa voor mijn SU-maatjes, een junglewandeling, de gekko’s aan het plafond, de kolibries in de achtertuin, de plakkerige hitte, de sappige mango’s van de Tourtonnemarkt, de verkoelende Parbobier, de mix aan culturen, de (te) gekke muziek en nog zoveel meer. Soso lobi.
Nu ga ik weer wennen aan en zoveel mogelijk genieten van Nederland, met al mijn lieve familieleden, oude en nieuwe vrienden.
Lieve mensen, dit zal hopelijk niet mijn laatste reis zijn en dus ook niet mijn laatste blog, maar ik wil jullie bedanken voor de trouwe support! Ondanks de mega-afstand heb ik mij mede dankzij jullie niet alleen gevoeld. Voor mijn verjaardag waren er zelf 22 postkaarten..wow!
Een schriftelijke brassa!
Sharon
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
