Fa waka? (a'ego)

Vandaag hebben we echt een van de beste aankopen gedaan. Een zwembad pronkt nu in onze tropische achtertuin. Twee emmertjes water halen, werd 100 emmertjes water halen, maar toen konden we er uiteindelijk met een voldaan gevoel in. Zonnetje aan de lucht, palmboom in de tuin, kolibrie in de struik, wat een paradijselijkheid. Een bak popcorn drijft rond, watermeloen volgt. Na een uur of twee vredelievend baden, begint het geklaag over ronddrijvende achternekhaarslierten en
wordt het tijd om eruit te gaan. We zijn trouwens allemaal trotse eigenaren van stagiairebenen. (Benen die onder de muggenbulten zitten)

We wonen inmiddels alweer bijna twee weken in dit mooie, warme land. De mensen, de cultuur, de natuur, het bevalt me allemaal erg goed. We hebben pas het geluk gehad vereerd te worden met een bezoekje van kakkerlak Zaza. We hebben hem voorzichtig naar buiten gebracht om hem daar vervolgens in alle eenzaamheid dood te spuiten. We is eerlijk gezegd niet het juiste woord , Risja was hier erg heldhaftig in. (Hij zat dan ook wel op haar kamer, maar ik heb huiverend toegekeken.) Ook hadden we een Leguaan te gast. Een mooi, gifgroen beest met een ellenlange staart. Hij was het huis binnen geschoten en glibberde over de plavuizen. Wij erachteraan, tot overmaat van ramp koos hij de wasmachine uit om zich onder te verstoppen. Dus de wasmachine moest worden opgetild, zodat we bij hem konden komen. Een dappere huisgenoot heeft hem bij zijn staart gepakt en naar buiten gebracht. Hij verliet het huis grijskleurig, dus zijn ontgroening heeft hij bij ons gehad.

..
‘Ringdingdingding,’ het geluid dat mij ervan verzekerd dat Risja nog steeds achter me aan fietst en niet per ongeluk aan de rechterkant is gaan rijden. Vorige week hebben we allebei een fiets aangeschaft, na een aantal proefrondjes moesten we de knoop doorhakken, maar niet nadat we nog wel een nieuw zadel, licht, slot en stuurverhoging hadden geregeld. Fietsen in Suriname, wij deden ons eerste rondje op het heetst van de dag, rond `een uur of 1. Na 100 meter werd ik al bijna aangereden en met een waterflesje in mijn ene hand, lukte het me nauwelijks om af te remmen. Het getoeter is soms oorverdovend en kan hier van alles betekenen. Variërend van: bedankt voor de voorrang tot: hee een blanke. Als je naast een auto staat te wachten voor een stoplicht, kun je rekenen op een praatje. Ben je negentien jaar opgevoed met de gedachte dat je aan de rechterkant van de weg moet rijden, blijk je nu opeens links te moeten fietsen. Daar heeft het brein af en toe nog weleens moeite mee. Zo vroeg ik me af waarom die ene auto nou spook reed, tot ik me na de uitroep van Risja: ‘Links, Sharon links, links, links’ realiseerde dat ik de spookrijder was. Ach, ringelend met onze fietsbel, komen wij d’r wel.

Het eten is hier een ander verhaal dan in Nederland. De eerste twee jaar van mijn studentenleven heb ik altijd keurig, gezond gekookt, die vaardigheid mist hier een beetje. Uit eten gaan is hier meer voor de hand liggend, dan zelf je prakje koken. Ten eerste omdat eigenlijk goedkoper is dan dat je hier groente, vlees en aardappels koopt. Ten tweede is het echt veel te warm om in de keuken te staan. Ten derde worden jij en je eten in de keuken altijd vergezeld door miljoenen suikermiertjes. We kiezen dus vaak voor de makkelijkere weg. Zo eten we soep bij Supposo, Roti bij Joosje en karbonade bij Hes D’s. Maar heel soms bewandelen we het zware pad. Pas besloot ik de overige wraps te maken met een beetje rijst. Ik schrok me een ongeluk van mijn eigen schreeuw toen de pan met kokende rijst van het fornuis viel. Vier tenen en 1 vinger verbrand (best bijzonder) en de vloer bezaaid met rijst. Sindsdien heb ik niet meer gekookt. Geen zorgen over mijn brandwonden, daar gaat het alweer goed mee. Trouwens, om nog even bij het onderwerp eten te blijven, de Mac-flurry’s zijn hier honderd keer beter dan in Nederland. Ze zijn hier goedkoper en groter en als je M&M’s neemt, kan je er gratis extra chocoladesaus en caramelsaus bij krijgen. Very good. Mocht ik hier aankomen, dan kan ik altijd nog salsa-lessen gaan nemen.

..
We hebben afelopen week dus de NLP-training gevolgd, gericht op positief denken. Het was super leuk om met een stuk of twintig Surinaamse jongeren deze cursus te volgen. Het is echt een geweldige cultuur. Ze showden dansmoves en muzikale vaardigheden, waar een harkerige Nederlander als ik alleen maar bewondering voor kan hebben. Van deze jongeren hebben we onze eerste Sranan woorden geleerd. Zoals: ‘Mina Sharon, mon ko waka stage. En: Tap joe mouffo! (Hou je mond!) Tot groot vermaak van de Surinamers, omdat wij dit er te pas en te on pas eruit gooiden, met ons ‘accent’. De training was verdeeld over vier dagen en in korte tijd bouwden we een hechte band op. Hier hadden we wel enige spiritualiteit voor nodig, drie van de vier dagen startten we de dag met yoga. Nooit gedacht dat ik dat nog eens zou doen, het wordt in ieder geval niet mijn nieuwe levensstijl. De kleermakerszit, de startpositie, was al moeilijk genoeg. Ik probeerde het me zo comfortabel mogelijk te maken op mijn handdoek op de harde vloer, maar de hangmatval ( blog 3) was nog steeds voelbaar in mijn rug. Van te voren was ik al bang dat mijn lachstuip ieders Zen-moment zou verstoren, dit viel volgens mij gelukkig nog mee. Maar goed, wij allemaal in kleermakerszit, inademend met het rechterneusgat open, uitademend met het linker neusgat open en toen was het tijd voor de Down-facing dog. Google het maar als je benieuwd bent naar de ongelukkige positie waar je dan in staat. En je moet ook bedenken dat het snikwarm is he, want voor de frisse lucht was de airco uit gezet en walmde de wierook de ruimte in. Risja, links van me, in de positie van Down-facing dog, mompelt op de derde yoga-ochtend naast me: ‘Niet weer die rothond!’ Oh, ik zou bijna weer een lachstuip krijgen. Ik maakte zachte blafgeluiden, terwijl ik met een rood aangelopen gezicht in de hondenpositie bleef staan. En zo waren er meer posities waar ik mij probeerde in te manoeuvreren. Soms was ik bijna aangekomen bij mijn innerlijke rust, wanneer iemand er een ‘Auw’ uitschalde, of ik tenen hoorde knakken, of iemand vanuit een bepaalde positie van zijn matje rolde. Weg innerlijke rust, hallo lachspieren. Ach, het was weer een nieuwe ervaring.

Tijdens de training hebben we elkaar beter leren kennen door persoonlijke informatie te delen, dit deden we door middel van de activeit over De streep, waarbij je uit de kring stapt wanneer je een bepaalt iets hebt meegemaakt. We stonden ook stil bij gedachten die belemmeren en helpende gedachten, we leerden over het communicatiemodel, formuleerden onze doelen en tussen alle serious business door leefden we ons uit door middel van dansmove-momenten, geblinddoekt je groepsgenoten vinden door koe of kip geluiden na te doen en dergelijke lolligheden.

Mijn vuurproef kwam op de derde dag. We hadden allemaal een plankje gekregen, waar je op de ene kant je belemmerende gedachte schreef en op de andere kant je doel. Dit plankje moest je dan breken, zoals je misschien weleens gezien hebt in bepaalde programma’s. We stonden in een grote kring, zachte muziek op de achtergrond. Met positieve energie moest het lukken om je plankje, die met het doel naar boven op twee grote stenen lag, te breken. Sommigen lukte het in een keer, anderen deden er een aantal keer over. Ik bleef toe kijken, terwijl mijn stressniveau steeg. Het was rot om de teleurstelling te zien bij iemand die het plankje niet in 1 keer door geslagen kreeg. Dat moest en zou mij niet overkomen. Als een van de laatste leverde ik mijn plank ik. Terwijl iedereen toe keek, probeerde ik me te focussen. Met de gedachte: ‘Ik ben altijd diegene die de appelmoes-pot wel open krijgt’, hoopte ik dat mijn Hollandse armen dat plankje toch wel konden breken. Niet dus. Slaan en slaan, een pols die steeds zeerder gaat doen en ik die boos en gefrustreerd werd. Maar daar ging het dus juist niet om. Het ging om positieve energie, met je doel voor ogen je plank breken. De trainer was bang dat ik mijn arm nog zou breken, dus ik moest even pauzeren en het later opnieuw proberen. En het lukte weer niet. De belemmerende gedachte op mijn plankje was: ik mag geen fouten maken. En het ging fout, vreselijk fout, in aanwezigheid van een hele groep. Meiden met armen die drie keer zo dun zijn als die van mij en er in 1 slag door heen zijn en mij lukt het niet?? Dat vond ik echt heel erg zwaar. Misschien is dit niet een blog-onderwerp, maar toch schrijf ik het op, omdat het voor mij echt een les was, dat ik wel fouten mag en zal maken. Maar de mensen waren zo open en vriendelijk dat het lukte om door te gaan en uiteindelijk brak hij dan, maar met mijn voet, want mijn hand was inmiddels te beurs. De trainer heeft me echt goed geholpen hierin en ik ben dankbaar voor alles wat ik tijdens deze training geleerd en mee gemaakt heb. Mijn plank en ik zijn nog niet echt vrienden, maar wie weet komt dat nog.
Na de laatste trainingsdag zijn we onverwachts naar White Beach geweest, waar ik met kleding en al in het water ben gesprongen, bij gebrek aan een bikini. Het water was heerlijk en tot de afrastering beestenvrij, daarachter zwemmen piranha’s en ik heb liever niet dat ze me vanwege mijn openkrabde muggenbulten opvreten. White Beach was erg mooi, zie foto’s.
Het is hier echt heerlijk wonen. We hebben ook heel veel lol met onze huisgenoten. Helaas gaat lieve Kim ons morgen verlaten. Huisgenoten komen en gaan hier.

Morgen beginnen we officieel met onze stage, we zijn erg benieuwd hoe het zal zijn.

Ik zie er erg naar uit om nog veel meer van dit land te gaan zien en van alles te gaan beleven. Ik houd jullie op de hoogte.

Liefs, Sharon


Ps.: De drie woorden ik hier het vaakst gebruik zijn: 'Ik heb jeuk!' (Nu ook weer, tijd voor Deet!)