Schaafijs

Lieve mensen,

Volgende week zit ik hier alweer een maand. Een maand! Nederland staat letterlijk en figuurlijk heel erg ver van mijn bed. Ik kan het me gewoon niet tot nauwelijks voorstellen dat jullie de winterlaarzen, paarse sjaals met pompoentjes en de paraplu’s alweer uit de kast getrokken hebben. Dat voeten, gehuld in knalgele klompen-pantoffels, zich weer in de kieren van de bank nestelen. Dat de kaarsjes weer gezellig branden en de stamppot andijvie of boerenkool weer op het fornuis staat te pruttelen. Bovenstaande is misschien wat cliché, vergeef me, misschien heb jij je hangmatje wel tussen de kastanjebomen gespannen en geniet je van de laatste zonnestralen terwijl de eerste herfstbladeren weer naar beneden dwarrelen, zou natuurlijk ook kunnen.

Het is hier nu rustig. Mijn luidruchtige huisgenoten (als ze fanatiek genoeg zijn om dit te lezen, is dit waarschijnlijk mijn laatste post) zijn op pad om een hapje te eten en te winkelen. Schommelend in mijn hangmat schrijf ik alweer de vijfde blog en dat binnen een maand, maar het lijkt alsof ik hier al veel langer zit. We hebben de afgelopen tijd alweer heel wat ondernomen. We zijn met een groepje naar White Beach gegaan. Hier waren Risja en ik al eens eerder geweest, maar nu gingen we met onze huisgenoten. De ochtend daarvoor ging ik nog even met een andere huisgenoot de stad in, dat was ook een avontuur opzich. We kregen weer van alle kanten commentaar en twee mannen leken ons geld op het oog te hebben. Eerst kwam een van de mannen half schreeuwend op ons af. ‘Ja hallo, hallo, ik wil jullie iets vragen? Niet onbeleefd door lopen , ik wil jullie even iets vragen!’ Wij schudden ons hoofd, geen tijd, geen tijd. Komt er van de andere kant nog een man half schreeuwend aan gelopen. Tijd om naar de overkant van de straat te gaan. ‘Je lijkt op Holly! Hoe komt dat, ben je familie van haar? Hoe kom je aan die Surinaamse billen?’ Verontwaardigd duiken we een andere winkel in. Je hebt hier veel smalle winkeltjes met soortgelijke kleding. De verkopers zijn vaak Chinezen. Ik heb er een hekel aan als iemand in een winkel mij onnodige hulp aanbiedt, maar hier was het nog erger. Ik werd gewoon achtervolgd, terwijl ik door de rekken snuffelde. ‘Wil u passen? Wil u passen?’ Zucht, nee, ik kijk even rond! Als je vervolgens gaat passen, halen ze de kleding voor je van de hanger, het praktisch nut daarvan snap ik niet, misschien zijn ze bang dat ik mezelf ermee verwond. Als je dan het pashokje uitstapt en de kleding hoofdschuddend terug geeft , kijken sommigen je aan alsof ze net in een limoen hebben gebeten. Het afdingen wil ook nog weleens lukken, maar dan moet je niet verwachten dat ze je nog een fijne middag wensen.
Omdat winkelen in dit klimaat een erg inspannende bezigheid is, kochten we schaafijs op een hoek van de straat. Schaafijs is echt waanzinnig lekker. Ze schaven het ijs van een groot blok af en gieten er een tropische zoetstof over heen, gooien er wat ananasstukjes erbij en klaar is de ijscoman. Een man op straat, met een drankfles in de lucht en knikkend naar mijn schaafijs vroeg me: ‘Ruilen mevrouw? Mixen? Ruilen?’ Nee. Vanwege alle commentaar, schakelde ik mijn negeer-functie in, zo betrad ik dus de volgende kledingwinkel. ‘Mevrouw, mevrouw.’ Omhoog kijken, negeren, iets terug mompelen. ‘Mevrouw, uw ijs?’ Zucht, wil hij ook al mijn ijsje afpakken of mixen of ruilen? Hij weet van geen ophouden, dus dan toch maar opzij kijken. SECURITY. Uh, mijn excuus, ik dacht dat ik weer lastig gevallen werd, natuurlijk wil ik mijn ijs even naast de paspop voor in de winkel plaatsen, geen probleem.

Maar over White Beach. Daar gingen we heen in stadsbusjes. Stadsbussen rijden met open deuren en ramen, draaien gezellige Surinaamse muziek en wachten totdat er geen geplukte kip meer bij in kan. Je bent er heel weinig voor kwijt, 1.60 SRD voor een uur rijden, omgerekend zo’n veertig eurocent. Eenmaal aangekomen installeerden we ons naast een palmboom in het zand. Even zonnen is in de Surinaamse zon wel mogelijk, maar je moet al snel weer met je rode hoofd en blanke huid verkoeling zoeken. Helaas was de stand van het water laag op het tijdstip dat wij kwamen, dus op den duur spartelden we meer rond in modder dan in water, maar het was super relax en gezellig. Rond een uur of zes zou de laatste bus weer terug gaan naar Paramaribo, dus we schaarden ons afwachtend rondom het tankstation. We sprongen elke keer op bij de verkeerde bus en.. bleven zitten bij de goede bus. Gelukkig alarmeerde de pompvrouw ons met haar uitroep: ‘Hee! Die moet je hebben hoor!’
Verder nemen we hier geregeld een taxi, zoals in eerdere blogs waarschijnlijk al wel terug gekomen is. Sommigen zijn heel aardig, anderen zijn wat minder aardig. Zo hebben we al een aantal keer een discussie gehad over de prijs. Pas waren we even een cocktail gaan drinken en we bestelden een taxi voor vijf personen. Er kwam een normale auto, dus wij opgepropt als sardientjes erin, zegt hij: ‘Er komt nu wel 5 SRD bovenop, want je bent met meer.’ Daar waren wij het niet mee eens, aangezien het comfort er niet naar was. Dus als directe Nederlanders laat je dat dan weten en sta je na drie minuten weer op de stoep , een volgende taxi te bellen.

We hebben hier intussen al een aantal filmavondjes op de veranda gehouden. Het was volgens mijn huisgenoten belachelijk dat ik de Lion King nog nooit had gezien, dus bij deze heb ik een stukje verloren jeugd in gehaald. Hakuna Matata!

De Surinaamse hond is hier erg aanwezig. Je komt ze tegen op straat, je ruikt ze tijdens je hapje eten aan de Waterkant, je hoort ze wanneer je in bed ligt, je voelt ze wanneer ze tegen je op springen en je vlucht voor je leven, wanneer ze je fiets proberen bij te houden. Je schijnt ze ook te kunnen proeven, maar daar pas ik voor.

We zitten in de tweede week van onze stage en nu de zomervakantie hier bijna ten einde loopt, komen de meiden begin volgende week naar het internaat. Wij zijn druk bezig met de voorbereidingen voor de introductieweek. We regelen uitstapjes, trainingen, spellen en dergelijke. Ook hebben we onze stagebegeleider geassisteerd tijdens een workshop media-opvoeding voor leerkrachten. We worden, zacht uitgedrukt, breed ingezet. Ook zijn we langs het buitenverblijf geweest van het internaat. Een pand met een groot stuk grond met bananenbomen, een vijver voor spavisjes, een Kaaiman in een grote kuil en een rivier. Hier zullen de meiden van het internaat regelmatig het weekend doorbrengen. Gewapend met kapmessen om eventuele slangen te vermorzelen zijn Risja, Stef (een collega) en ik naar de rivier gelopen. Daar hebben we wat strijder foto’s gemaakt. Met ditzelfde clubje hebben we op een vrije middag het zwembad onveilig gemaakt met onze poging om een bal over te gooien. We werden vergezeld door een schattig Surinaams meisje, die grote moeite had met het onthouden van onze namen. Zwemmen doen we hier wel vaker, of buitenshuis, of we hangen in ons eigen zwembad. Maar nu we nog geen tuinslang hebben is tien emmertjes koel water halen soms al te vermoeiend en zitten we dus haast in een stoombad. (Opgewarmd water)

Laatst ben ik een hele dag als enige blanke met een groep locals naar Blaka Watra geweest. De naam zegt het al, zwart water. Om half zes ’s morgens moest ik al opstaan, om vervolgens ruim een uur later dan gepland (Suriname hè) naar Po Waka te bussen, een plaatsje zo’n 1,5 uur rijden vanaf Paramaribo. We reden door prachtig bosrijk gebied over oranje zandpaden, slingerend van links naar rechts om de kuilen te ontwijken. Vervolgens kwamen we uit bij een kreek die midden door het bos stroomde. Er waren tal van hutten, waar je als groep onder kon zitten, BBQ ‘en, liggen. Het was gigantische druk en ik was me erg bewust van mijn blanke vel. Met enige argwaan betrad ik het zwarte water, het is verraderlijk omdat je de plotselinge aanwezige stenen en boomstammen onmogelijk kan zien. Zelf ging ik gedurende de dag gewoontegetrouw naar de toilet, terwijl de rest dat niet deed. Tot een van de meiden aan het eind van de dag de opmerking maakte: ‘Als je niet moet afgaan (Surinaams voor grote boodschap) kun je het gewoon in het water doen hoor, dat doen wij ook allemaal.’ Uh ja, lekker. Mijn voorkeur gaat toch echt meer uit naar blauw water, in plaats van zwart water, dus Blaka Watra kan ik van mijn lijstje strepen. Een van de wat jongere meisjes kon het niet laten om aan mijn haar te zitten. Dan weer een vlecht hier, dan weer daar, en toen ik vanuit mijn ongelukkige geknakte –nek positie opmerkte dat het nou wel genoeg was, besloot ze nog even een BOL (knot) te maken. Haar kleine handen waren krachtig genoeg, dus halverwege de bollenactie, vond ik echt mooi geweest. Het was wel echt een liefje, er zijn hier zoveel mooie kindjes!

Leuk nieuws, morgen hebben we hier een van de vele vrije feestdagen en komend weekend gaan we op dolfijnen trip en langs vier plantages! Daar horen jullie in de volgende blog vast meer over.
Het is hier nu half acht ’s avonds, tijd om een hapje eten klaar te gaan maken. Hopelijk blijft de pan rijst dit keer netjes op het fornuis staan. Trouwens, gisteren heeft iemand onze gaspomp gestolen. De sloten waren voor het gemak doorgeknipt. Gelukkig hebben we alweer een nieuwe, want uit eten gaan willen we natuurlijk niet..;)

Geniet van het kaarslicht en houd elkaar warm!
Liefs, Sharon