Mi no lobi muskieta!

Het regent nu al uren en uren in Suriname. Het houdt niet op, niet vanzelf. Het is wachten tot mijn grot onder water loopt.. Gelukkig heb ik mijn zwemvest en waterfiets al klaarliggen, voor het geval dat. De muggen houden hier momenteel een groot huisfeest. Niets laat ze daarvan weerhouden, citronella, ventilators, ze gaan er alleen maar harder van dansen. Of ik het nog wel naar mijn zin heb in Su? Tuuuurlijk wel!

Het leven met de huisgenoten hier is nog steeds een groot feest. Laatst hebben we een nieuwe grotbewoner genaamd Lukas mogen verwelkomen en na wat Zaai-imitaties was de vriendschap beklonken. Onze lachsalvo’s zijn soms aan het eind van de straat te horen en de straat is lang… Maar ook als er wat is zoeken we elkaar als huisgenoten op om in een van de hangmatten even flink bij te praten. Iedere huisgenoot heeft zijn eigen talenten. Zo is Kyra enorm goed in het bakken van hamburgers, het tijdstip maakt haar niet uit, we kunnen altijd bij haar bestellen, ook in het holst van de nacht..’ Wil je er mayo bij, curry?’ Lekker, Kyr-bierkoerierhamburgerplezier!

Laatst was ik door mijn bed gekrakt, met een iets te enthousiaste plof was ik gaan zitten. Toen heeft een andere talentvolle en hulpvaardige huisgenoot, Bob de Bouwer, hem weer voor me in elkaar gezet. Maar eerst moest ik naar de bouwmarkt om spijkers en een hamer te gaan halen. Vrouwen moeten daar helemaal niet willen komen en zeker niet in Suriname. Maar goed, nadat ik moed verzameld had ben ik de winkel binnengelopen. Ik bleef natuurlijk niet onopgemerkt. Een man trok meteen zijn wenkbrauwen hoog op, ook goedemorgen. Uhm, spijkers en een hamer. Ik werd niet direct geholpen en probeerde in tussentijd over te komen alsof ik me helemaal thuis voelde tussen de moeren en bouten. Uiteindelijk kreeg ik hulp, van een medeklant. ‘ Wat heb je nodig?’ Uhm spijkers, ongeveer zo lang. ‘Hoeveel duimen?’ Uh ,weet ik niet, maar ongeveer zo lang. ‘Nee..oke.., zijn deze goed?’ Uhm ja, denk het wel. ‘Hoeveel moet je er?’ Ik wil er graag 10. ‘Neee, een pond of een kilo ?’ Ik wil er gewoon tien. ‘Nee een pond dan of een kilo? ‘ Gewoon tien, maar doe dan maar een pond! De hamer ging gelukkig iets vlotter. Uiteindelijk vroeg de klant me: ‘Waar is het eigenlijk voor? Ga je een huis bouwen?’ Nee, mijn bed is kapot gegaan. En voordat hij daar een lollige opmerking over kon maken, haastte ik me de winkel uit.

Het is december, de feestmaand! Ook wij hebben de Nederlandse traditie hoog gehouden, nou ja, laag gehouden. Risja en ik hebben onze schoen gezet in de grot, pepernoten gegeten, gezongen en gedanst voor de sint, het sinterklaasjournaal gekeken, wat op de een of andere manier echt heel hilarisch was. Heeee, sinterklaasje, hophop! En guess what, het werd beloond met een gevulde schoen, ja daar doe je het toch allemaal voor. Ook werd ik verblijd met een postpakket uit Nederland, zo kon ik dankzij mijn moeder zowaar chocoladepepernoten eten!
We hebben met het huis een sinterklaasavond gehouden, door middel van het welbekende dobbelspel. Vooraf moesten er natuurlijk inkopen worden gedaan. Kyra en ik zijn daarbij bijna vergast. We liepen nietsvermoedend een Chinese winkel binnen om vervolgens met ingehouden adem er zo snel mogelijk weer te vertrekken. Wat een lucht! Nee onbeschrijfelijk, zo vies. Je proefde de smaak gewoon nog in je mond na amper een minuut binnen te zijn geweest. Ik kreeg direct iets meer begrip voor mondkapjes. Maar goed, het dobbelspel. Vooraf hebben we, lui als we hier geworden zijn, eerst pizza besteld om vervolgens de strijd met de pakjes aan te gaan. Toen uiteindelijk de wekker ging, eindigde ik met een zakje knikkers op mijn schoot. Ik vind het echt een heel erg leuk spel.. Lukas won een toiletborstel, die heeft hij gelijk effectief als muggenkrabber gebruikt.. haha, bah!

Eerder was het al feest in de stad, namelijk 40 jaar Srefidensi, de Onafhankelijkheidsdag op 25 november. Het was een drukte van belang op het onafhankelijkheidsplein, bij de waterkant en in de palmentuin. Overal kraampjes met eten en schaafijs, families in mooie, gekleurde gewaden, muziek, legerkorpsen, van alles was er te zien en te beleven. Maar Kyra en ik hebben toch iets fout gedaan. In onze zoektocht naar die lekkere loempia’s om onze honger te stillen hebben we compleet de politie en leger parade, de toespraak van de president en de landing van parachutisten gemist, kortom de hoogtepunten van de dag.. Maar de loempia was erg lekker.

We hebben de afgelopen tijd leuke dingen gedaan op stage. Eerst hebben de meisjes een toneelstuk opgevoerd voor de senioren in het bejaardentehuis aan de overkant van het internaat. Samen met een van de meiden had ik het script geschreven en heb ik met ze geoefend. Uiteindelijk kwam het erop neer dat ik veel stress had en de meiden zelf totaal niet. Maar al met al is het toch gelukt en is het een mooie uitvoering geworden. Het was een leuke avond in een mooie combinatie van Jong &Oud. Ook hebben we kerst op het Internaat gevierd met een organisatie die elk jaar een internaat uitkiezen waar ze eten en cadeautjes voor verzorgen. De meiden waren prachtig in hun mooie galajurken, dat is even wat anders dan de polo’s die ze normaal dragen. Laatst waren we uitgenodigd voor een generale repetitie van een Ballet-uitvoering in een heus Theater. Op het eind kwam een van de moderne Surinaamse liedjes voorbij waar echt elke jongere hier op kan dansen en dat deden ze dus ook. Alle meisjes kwamen ervoor uit hun stoelen om spontaan mee te gaan dansen. Ik was toch wel erg trots op ze.. al bezorgen ze me soms grijze haren. Tijdens supervisie bespreken we onze stageactiviteiten en een tip die we kregen van een studiegenoot was: Erger je niet, verwonder je slechts. Een halfuur na het gesprek lagen Risja en ik in ons zwembad , te braden in een aangenaam zonnetje. We keken elkaar aan: ‘Erger je niet, verwonder je slechts. Het is zoals het is.’ Kost weinig moeite zeg, om dat in de praktijk toe te passen. Haha, we hebben zo gelachen!

Soms doe ik hier dingen, waar ik in Nederland niet over zou piekeren. Een van die dingen is het vissen. Ik ben hier nu al twee keer gaan vissen, tenminste de eerste keer heb ik een geïmproviseerde hengel net zo lang vastgehouden tot ik een visje had, de tweede keer heb ik de hengel niet eens aangeraakt. Een Surinamer, genaamd Kokkie, had echt een enorme vis aan de haak geslagen. Met een beetje misselijkmakend gevoel keek ik toe hoe ze de haak verwijderden en zijn giftige vinnen er met een tang afknipte. De aanblik van dat spartelende, bloedende glibberding, deed me niet direct denken aan een tongstrelende Sushi. Maar dat werd het uiteindelijk toch, ongelooflijk maar waar. We hadden Kokkie thuis uitgenodigd en hij heeft heerlijk voor mijn huisgenoten en collega’s gekokkereld. We hebben zelfs kaaiman gegeten, wat ik ooit nooit had kunnen dromen.. Het smaakte een beetje naar een combinatie van vis en kip, best lekker!

Ik ben nu eigenlijk al iets te lang in de stad. Laatst ben ik nog wel een dagje naar Peperpot geweest, dat is een oude plantage en er is een mooie tuin, waar we je doorheen kan fietsen en allerlei aapjes kan spotten. Maar ook dat is alweer even geleden dus wordt het hoog tijd om het binnenland van SU weer onveilig te gaan maken. En dat gaan we ook doen! Komende donderdag gaan wij de jungle in, daar zullen we ook de kerstdagen doorbrengen! We gaan varen, de Voltzberg beklimmen, kaaimannen vangen en nog veel meer spectaculaire dingen doen, wat een gaaf vooruitzicht! Dat is toch even wat anders dan in je mooie, warme kerstoutfit op de bank met een stukje banketstaaf en een kop chocomel, te midden van familie en vrienden. Niet dat dat zo verkeerd is..

Lieve familie en vrienden, dit was weer een kleine update vanaf de andere kant van de oceaan. Ik wens jullie allemaal gezellige en mooie kerstdagen toe en een knallend nieuw yari!

Dikke knuffel!

Sharon