Tang Luku
Blijf op de hoogte en volg Sharon
19 April 2016 | Suriname, Paramaribo
Het meisje liep op me af, een grijzig, kaal vogeltje in haar handen. Eerst leek het me dat het dood was, dus ik wilde al zeggen: ‘Begraaf hem maar en ga dan je handen goed wassen’. Ze trok met een grote grijns aan de elastische vleugeltjes en toen zag ik pas dat het spartelde, mi gado, het arme ding leefde. Nog wel. ‘Uhm, waar heb je die vandaan? Zet hem maar snel terug! Nee, niet de steen voor de opening leggen, dan kan moedervogel geen eten meer brengen. Ik weet dat je ze lief vindt, maar als je ze met rust laat, kunnen ze groeien en straks mooi vliegen’. Ik hoopte dat ze dit zou begrijpen. Ik snap wel dat het avontuurlijke speelgoed is op een eiland waar amper mensen wonen, maar ik voelde een beschermingsdrang richting die twee kleine vogeltjes. Hopelijk vliegen ze binnenkort, ik heb er vertrouwen in.
Ik sliep heerlijk op het eiland, in een bed in een houten huisje, pal aan het bruisende water. Ik had zelfs twee matrassen en lag een stuk donziger dan mijn huis in de Prinsessestraat. Mijn huisgenoot Erna hees zichzelf uit bed om haar bed ook opnieuw te organiseren, nadat ik een aantal keer jaloersmakend had benadrukt hoe donzig ik wel niet lag op twee matrassen.
We maakten een wandeling op Gunsi, een ander eiland in de buurt van Tang Luku. Hier had ik eerder al een fantastisch weekend gehad met Emily en haar ouders. Toen mochten we geniet van een anijsbad. (Lees: een emmer koud water met anijsbladeren) Maar wat was het een heerlijk gevoel en een fantastische geur. Ook al is het alweer een aantal maanden geleden (EMILY , IK MIS JE) kan ik me die geur nog goed voor de geest halen. Aangezien ik kick op lekkere geuren besloot ik wat blaadjes door mijn gevlochten liaanarmband te wikkelen. Die constructie hield helaas niet lang stand.
Ik blijf het binnenland heel gaaf vinden, mijn bankrekening vindt het soms iets minder gaaf, maar ja hè, alles voor de ervaringen. Werken kan altijd nog. Nu is het niet zo dat ik alleen maar chill natuurlijk , al zal dat wel zo over kunnen komen. Elke week is nog altijd volop gevuld met stage uren. De meisjes op het internaat vinden me al behoorlijk bruin geworden. Een van hen vroeg zich af of die bruine huid gewoon weer zou verdwijnen. Ik zei: ‘Wacht maar, als je m’n billen zou zien, zou je schrikken, ongeveer zo wit’. ( ik wees een traptree aan) Hier kon ze erg om lachen. Ze raadde me aan om dat lichaamsdeel voor een lamp bij te bruinen, hmm optioneel.. We hebben gelukkig nog voldoende plezier met de meisjes en proberen elke dag door verschillende activiteiten iets bij te dragen aan hun ontwikkeling.
De insecten hier vallen me toch nog erg mee, op wat incidenten na. Toen we op een vrije avond met een grote groep op ons balkon aan het chillen waren, vloog er een kakkerlak in mijn nek. Dan telt het Surinaamse kernwoord: no span, toch even niet meer. In blinde paniek schopte ik een volle tafel om wat een soort explosie opleverde. Een fles bier spatte in stukken uit elkaar op de traptreden, ook een telefoon en wat andere accessoires lagen op de grond, maar die hebben alles gelukkig doorstaan.
Ongelooflijk, maar waar, ik ben hier nu al 7.5 maand. De laatste fase is ingegaan. De laatste groep stagiaires op stage die wij zullen meemaken, zo goed als de laatste ronde van de huisgenoten. Ik heb hier al zoveel mensen ontmoet en al van zoveel mensen afscheid genomen. Dat zullen een hoop reünies gaan wonen, dat wordt touren door Nederland en België. Ov-Kaart, here I come. Ik begin nu weer een beetje meer aan Nederland te denken. Aan alle lieve mensen die daar zijn en die ik weer zal gaan zien, spreken, knuffelen en misschien ook een beetje knijpen. (toch Broer-Konijn?:) ) Ik kijk er ergens naar uit, maar ik zie er ook tegenop om terug te gaan. Dit land is op een unieke manier toch zo mooi, puur en warm. Hier terugkomen ga ik sowieso doen, mi lobi Suriname.
Lieve mensen, het was erg fijn om weer eens wat avonturen op te schrijven, wanneer ik terug ben, ga ik alles op alles zetten om een boek te schrijven en die dit keer ook echt uit te geven, in plaats van het als een zoveelste poging op mijn laptop te laten staan. Het is gelijk een mooie manier om dit avontuur tegen die tijd een plek te geven.
Mi lobi yu.
Sharon
-
19 April 2016 - 06:33
Suzanne :
mooooi sharon...heel mooi. Deze belevenissen neem je voor altijd mee;) en het schrijven en uitgeven van een boek gaat ook nog gebeuren. Wij kijken al uit naar je thuiskomst, maar dat dat dubbel voor je is kan ik wel begrijpen...wat een geweldige ervaring! geniet van die laatste periode daar...hvj ♡ xmam -
19 April 2016 - 07:32
Joerie:
Heel leuk weer!! Hahaha die kakkerlak!! -
21 April 2016 - 14:24
Agnie:
hey sharon
wat leuk dat je de ervaringen hier in su zo mooi verwoord in j blog echt en k wil j ook bedanken voor al je steun op de tours enzo ..... lobi -
08 Mei 2016 - 10:18
Marc:
heejj dochter, prachtige blog weer! en voor wat betreft de laatste maanden: tang luku
x pa
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley