In the jungle, the mighty jungle!

In the jungle, the mighty jungle, we don’t sleep at night..:)

Goedemorgen/middag! Vandaag, 12 oktober, is het tijd voor een nieuwe blog, de zesde inmiddels. Gisteravond ben ik teruggekomen van een hele gave trip naar het binnenland. Ver weg van de uitlaatgassen en straathonden hebben wij als apen door het bos geslingerd, genoten van het prachtige ‘ Go i sa Kong’ eiland , gevaren, een giftige, kronkelende slang aan onze voeten gehad, onder een prachtige waterval gestaan, blauwe vlinders gespot en nog veel meer. Dit klinkt een beetje als hashtags op Instagram, vandaar dat ik er iets meer woorden aan ga geven..

Met een groep van ca. 25 personen zijn wij dit weekend op een tweedaagse-tour geweest, waarbij we overnacht hebben in onze hangmatten op de Brownsberg. Om 7:45 moesten we ons verzamelen bij café t’ Vat, om 7:20 werd ik wakker van stemmen op de gang, verslapen! Als een haas mijn spullen ingepakt, terwijl huisgenootje Eline mijn hangmat ‘even’ losknoopte. Na mijn traumatiserende val, is het touw voorzien van zo’n duizend knopen. Ik ben haar mijn eeuwige dank verschuldigd. (Ze leest mijn blogs altijd trouw, dus nu knikt ze vast instemmend) Eenmaal gearriveerd bij ’t Vat werd het busje volgeladen en zijn we naar ons eerste stop gereden, waar we een broodje omelet kregen, in mijn ei zat een zwart haartje. Mijn moeder gruwelt nu, want die is panisch voor niet-perfecte eieren, toch mam?:) Kan ik me wel enigszins in vinden trouwens.. We zijn verder gereden naar onze eerste activiteit, de kabelbaan bij Berg en Dal. We werden in een broekje gehesen, kregen een handschoen aan onze rechterhand en een helm op en toen waren we ready voor de oefenronde. Na verhalen als: ‘Je moet echt oppassen dat je vingers er niet afgetrokken worden’ en ‘Als je blijft hangen boven de Surinaamse rivier kost het echt heel veel moeite om nog bij het plateau te komen..’ kreeg ik het toch wel even Surinaams benauwd. Woordgrapje van een hele leuke huisgenoot, Emily. Nadat ik uit mijn hangmat was gevallen, me drie keer verbrandde aan of een pan kokende rijst, of aan een theepot, of aan thee zelf, heb ik de voorzichtige conclusie getrokken dat ik wat onhandig ben. Als er iemand uit de groep als een doodskopaapje boven de Suriname-rivier zou bleven steken, zou ik het zijn. Wees niet bang dat ik een minderwaardigheidscomplex heb ,ik hou gewoon van zelfspot. En zelfspot houdt van mij.
Maargoed, de oefenronde ging aardig, ik kwam door de keuring. Na een opwaartse wandeling kwamen we bij het tweede level aan. Rechterhand (die met de handschoen) op de lijn plaatsen, gaan zitten in je broekje, benen gekruist naar voren steken, diep ademhalen en gaan! En ook nog ergens remmen.. De eerste twee keren kwam ik met een noodgang op het plateau afgevlogen, maar op een gegeven moment kreeg ik er toch wat meer handigheid in. En dan de meest spectaculaire tocht.. die over de Suriname rivier. Waanzinnig mooi, heb geschreeuwd als een brulaap. De laatste baan was weer een low-leveltje, dus daar mocht je op de kop aan gaan hangen. Risja was hier erg flexibel in vond ik, dus probeerde ik dat uit te drukken met het woord apenlijfje, dat leek me wat subtieler dan apenlijf. Het was hoe dan ook niet echt een gelukkige opmerking, maar we hebben wel weer kunnen lachen. Na het kabelbaan avontuur zijn we teruggevaren over de Suriname rivier naar de startlocatie. Na een korte pauze zijn we weer verder gereden, eerst naar een brug, waar we wat charmante en minder charmante foto’s hebben genomen. Daarna zijn we met een bootje naar het ‘Go i sa Kong’ eiland gevaren, wat zoiets betekent als; kom haastig terug. Het was in ieder geval erg, erg mooi. Ik voelde me net een Expeditie-Robinson kandidaat, maar dan nog beter omdat ik niet weggestemd kan worden. In een autoband hebben we op het water gedobberd, genoten van de omgeving en een gesprek gevoerd met een papegaai (toch Margot?:P ) Er zat een papegaai op het bankje, zie foto. En ik maakte Margot wijs dat ik een leuk gesprekje met hem gevoerd had. (Goedemiddag, doei enz..) Dus ook zij deed een serieuze poging.(Zo gelachen, dat beestje keek haar zeer stilzwijgend aan) Na een paar uur genieten, zijn we weer teruggevaren en op ons verzoek hebben we nog wat scherpe draaien gemaakt, zodat het water ons om de oren vloog. Helaas was het maar een tien-minuten boottochtje, ik zou het uren vol kunnen houden. We reisden weer verder, nu naar onze bestemming, dus hortend en stotend de Brownsberg op. Ondertussen uit het raampje turend om een dier te kunnen spotten. Boven op de berg aangekomen, zijn we gelijk gaan genieten van het uitzicht en daarna hebben we onze hangmatten geïnstalleerd. Eenmaal donker, werd het tijd voor de jungle-wandeling, op zoek naar slangen en spinnen. Nooit gedacht dat ik dat nog eens zou doen. Al jarenlang heb ik een zekere angst voor met name de hooiwagenspin en nu ging ik vrijwillig op spinnenjacht, the sky is the limit! Met flikkerende zaklampen, ze waren van wat mindere kwaliteit, gingen we op pad. Elk blaadje beschijnend, om niets te ontgaan. Op een gegeven moment liepen Risja, Eline en ik met z’n drieën bij elkaar, toen we opeens de schrik van ons leven kregen. Een slang voor onze voeten. Hij maakte een soort aanvalsbewegingen, kronkelend van links en naar rechts. Wij gillen, opzij springen en uiteindelijk wegrennen, terwijl het groepje achter ons de tijd nam om hem op de foto te zetten. Het bleek een erg giftige slang te zijn en schoorvoetend hebben we ons wandeling voortgezet. We spotten wat spinnetjes en een reusachtig spinnenweb. Op een gegeven moment kwamen we langs een verlaten huis en hoewel het windstil was, ging de deur open, om vervolgens opeens dicht te slaan. Ook hoorden we vreemde geluiden, die we niet konden plaatsen. Zouden er dan toch spoken bestaan? Het bleken de buschauffeur en de kok te zijn die er nog lang slap om gelachen hebben dat ze achter een deur hebben gelegen en ‘Mama’ geluiden hebben geproduceerd. Na deze avontuurlijke wandeling, toch wel vet dat we oog in oog met een giftige slang hebben gestaan, wilde ik de toilet bezoeken. Zat er een reusachtige pad op de grond, eentje die echt wel in een prins zou kunnen veranderen, maar ik piekerde er niet over om hem te kussen. Dan maar de toilet ernaast bezoeken.
Midden in de nacht, toen er al een aantal in hun hangmatten lagen te slapen, begon opeens de balk gevaarlijk te kraken. Zelf werd ik op dat moment gemasseerd en vanaf de behandeltafel heb ik me slap gelachen. Mensen die versuft en gestrest uit hun hangmat kropen nadat ze zich uit hun klamboe geworsteld hadden, hilarisch! De balk bleek het gewicht niet aan te kunnen, (waar we ‘s middags ook al onze twijfels over hadden) en dus werden er een aantal hangmatten verplaatst. Toen ik ook eenmaal in mijn hangmat lag had ik het zooo koud, een gevoel die ik bijna niet meer kende na anderhalve maand in de tropen. Ook drupte er af en toe water , waarvan anderen vreesden dat het vleermuizenplas was. Op een gegeven moment lieten de brulapen van zich horen. Echt een machtig geluid, ze beginnen en eindigen precies tegelijk met brullen. De volgende dag hebben we een intensieve wandeling gemaakt naar twee watervallen. Midden door de jungle, klimmend en dalend, ondertussen steekvliegen van ons af slaan shirts of takken. Af en toe slingerden we aan een liaan. Al heel snel spotte onze gids een luiaard met een kleintje in een boom. Na even turen zag ik hem uiteindelijk ook. We zijn eerst naar de Leo waterval geklauterd en voor diegenen die verder wilden naar de Irene val. We zijn hier waarschijnlijk maar een keer, dus ondanks de moeheid door gelopen naar de tweede waterval. Nog meer klimmen en dalen, maar dan heb je ook een paradijselijk resultaat. In onze bikini onder een kletterende waterval gestaan die glinsterde in het zonlicht, terwijl er blauwe vlinders rondvlogen. Dat is echt heel erg wauw. Weer terug bij ons kamp hebben we bami gegeten en om half vier zijn we weer terug naar de stad gereden. Het eerste uur reden we weer schokkend en stotend van de berg af, toen er opeens twee wezels overstaken en daarna hebben we ook nog de kleinste apensoort gespot, die ook wel Zijde-aap genoemd wordt. Een hele goede afsluiting van een geweldige trip. Hier gaan er sowieso meer van volgen, Suriname is echt heel erg mooi!

Een aantal weken geleden gingen we op dolfijnentrip, was ook heel tof was. Met de camera’s in de aanslag, speurden we het water af. Als de bootsman links riep, draaiden we ons als een malle om naar links, en weer naar rechts en vervolgens weer naar links. Het is een wonder dat we niet omgekiept zijn. De oh’s en ah’s waren niet van de lucht als we weer een snuit of een vin spotten, maar een foto maken bleken een hele kunst. We zijn twee keer van de boot gegaan en hebben op plantages rondgelopen, plantage Frederiksdorp en plantage Rust en Werk. Op de tweede plantage was er een Javaanse gids, een klein mannetje die ontzettend snel praatte, terwijl hij ons van alles vertelden. Als ik ergens slecht in ben, is het in onthouden wat gidsen vertellen. Belangrijke namen en jaartallen, ik vergeet ze echt allemaal. Op een gegeven moment stopte de gids bij een huisje waar hij riep: ‘Oma, heb je ijs?’ En ja hoor, een zak amandelmelk ijsjes werd naar buiten gestoken. Een erg zoete lekkernij, wat heel erg welkom was, omdat het weer heel warm was. Daarna gingen we naar het huis van de gids, waar hij wat kokosnoten voor ons heeft opengesneden en waar we zijn huisdieren mochten vasthouden. Geen konijnen of kippen, maar schildpadden en kaaimannen. Een Krokie vasthouden is toch wat uitdagender dan mijn ex-Snuffie, hoewel dat best een pittig konijn was. We zijn van plan om nog een keer op dolfijnentrip te gaan, maar dan tegen de avond, zodat we de son in de see kunnen sien sakken.

Natuurlijk bestaat het leven hier niet alleen uit feesten en tripjes, vandaag is het hier ook gewoon weer maandag, wat betekent dat ik zo naar stage ga. Vorige week hebben we op een van onze stageplekken de eerste kinderclub gedraaid. Kinderen tussen de zes en twaalf jaar kunnen naar de Aflatounclub komen, een programma die erop gericht is om kinderen te helpen ontwikkelen, in zowel het sociale als het financiële aspect. Ze leren zichzelf beter kennen en omgaan met elkaar en met geld en spullen. Afgelopen vrijdag hebben Risja en ik voor het eerst de club geleid. Het zijn allemaal erg leuke en enthousiaste kinderen! We zaten vanaf 9 uur op kantoor en wilden tussen de middag even naar huis, omdat de club pas om vijf uur begon. Maar het regende zo hard, dat we niet op de fiets konden, maar al taxi’s waren in gebruik, dus zijn we maar op kantoor gebleven. Ik ben nu al bang voor de regentijd..

Om ook een beetje op de dansvloer te kunnen presteren, aangezien Suriname en dansen onlosmakelijk aan elkaar verbonden is, besloot ik een salsa-les te volgen. Man, man, man, wat een onmogelijkheid was dat. Linkervoet, rechtervoet, o nee, toch de linkervoet. En weer terug naar de basispas! Uh, wat was de basispas ook alweer? En draai! O shit, de andere kant op draaien. Ik denk dat ik beter nog even thuis kan oefenen, voor ik weer een poging waag.

Dit waren de avonturen van de afgelopen weken. Alle lieve vrienden en familie die dit gelezen hebben, veel liefs van mij!
Ik blaas een kusje over de oceaan.

Sharon