I love SU

Suriname, mijn eerste indrukken bij aankomst ruim twee maanden geleden..

Het begon allemaal met mijn eerste voetstap op Surinaamse grond. De klap hitte die in mijn gezicht sloeg na een vliegreis van 9 uur onder een blauw dekentje in een airco-ruimte. De krachtige geur van de bomen en de pas gevallen regen. De verbazing doordat het al donker was, terwijl het pas tegen achten was. Dat was ik in mijn voorbereiding niet tegen gekomen.. De ontmoeting met de eerste Local, de taxichauffeur die ons vertelde dat we verliefd zouden worden op Suriname.. De hobbelige rit, op weg naar ons nieuwe huis, dodelijke vermoeid van de reis, maar ingespannen uit het raampje turen om alvast wat van het land te zien. De aankomst bij ons huis, de schrik bij het zien van de eerste beestjes op de deurpost. In een soort moon-walk over de vloer schuifelen, uit angst om op spinnen en slangen te stappen, want ja, ik was ten slotte in een tropisch land beland, dus wie weet..

En nu woon ik ruim twee maanden in dit tropische land en geniet ik ervan, heel erg. Het voelt eigenlijk al als thuis. Pas fietste ik na mijn stage over straat ’s avonds, toen een gelukzalige gevoel mij ineens overviel. Ik mag deel uit maken van een prachtig land, van een hele andere, hele mooie cultuur. Waar de sap van rijpe mango’s langs mijn kin drupt, waar kolibries voor mijn ogen fladderend hun voedsel uit de bloemen zuigen , waar mensen van elk weekend een feestje maken, waar men veel waarde hecht aan familie en vrienden, waar Surinaamse jongeren hun dansmoves showen, waar de zon altijd schijnt, waar de beste baka bana’s met pindasaus verkocht worden, waar we heel veel lachen, waar hangmatten overal hangen, waar we heel veel nieuwe mensen ontmoeten, waar op elke straathoek schaafijs verkocht wordt..
En ook; waar Nederlandse en Vlaamse studenten zich op hun gammele fiets door het vaak drukke en chaotische verkeer loodsen, waar de muggen altijd vliegen, op zoek naar jouw lekkere bloed, waar de mannen naar je fluiten , roepen en smakken, waar blaffende honden je maar al te graag achterna rennen, waar overal en altijd muziek klinkt, waar ventilators overuren draaien om je kamer toch een beetje aangenaam koel te houden en waar klamboes je proberen te beschermen..

Suriname, wat zijn jullie van plan..

Vanavond zijn we met een aantal huisgenoten naar het Onafhankelijkheidsplein geweest. Hier was het feest, in verband met Divali, een Hindoestaans lichtjesfeest. Het kwade wordt verbrand, het goede wordt gesymboliseerd met het licht. We stonden als een van de weinige blanken tussen de Surinaamse bevolking, wat overigens een grote mix van verschillende etnische groepen is. Vrouwen in prachtige gewaden dansten, de Surinaamse Dia ( het vuur ) werd aangestoken, mensen stonden in de rij om er een kopje olie overheen te gieten. Een vrouw wilde graag met ons op de foto, ze vond het blijkbaar wel leuk om kaaskoppen te zien en vast te leggen. Een Hindoestaanse man vertelde ons wat meer over de achtergrond van het feest. En waar mijn mond toch wel een beetje van open viel, was de onverwachtse komst van een helikopter waar de ‘oppergod’ dansend aan bungelde. Tussendoor genoten we van knapperige baka bana, gedoopt in de lekkerste pindasaus op aarde. Op een gegeven moment kwam er nog een man naar mij en Emily toe. ‘Weten jullie of er ook bier te koop is hier? En trouwens, (mobiel tevoorschijn toverend) dit is een foto van mijn oma. Zou je niet verwachten he, haha! Nou, ik zie jullie nog wel.’ Hij sloot af met een bijzonder ‘I-a-oe geluid’ die Emily schaamteloos na deed. Toen hij drie stappen verder was, konden we er om gaan lachen.. Een van de programmaonderdelen was een toespraak. Ik ben de functie van de beste meneer die het woord voerde helaas alweer vergeten, maar een van de metaforen die hij gebruikte was: We zouden ons geen bos zonder bomen kunnen voorstellen. Maar een boom zou ook geen bos kunnen zijn. Deze uitspraak was gelinkt aan het thema eenheid en saamhorigheid. Indien van toepassing, doe er wat mee!

Een van de noemenswaardige stoere dingen die de afgelopen tijd heb gedaan was quad rijden en een schot lossen. We gingen afgelopen weekend met een groep van 11 man op een tweedaagse quad toer door de savanne en de jungle. Dat was zo, zo, zo gaaf! Ik begon wat hortend en stotend, wat de instructeur enigszins verontrustte, maar ik kreeg de smaak wel te pakken. En tegen die tijd kon de gaskraan open! Stof happend vlogen we door zand, door modderpoelen, over taken, dwars door struiken (ook een optie, toch Risja?) Vervolgens hebben we ons ondergedompeld in een kreek bij de plaats van onze overnachting, Sranang Watra, heette het volgens mij. Daarna kregen we heerlijk eten van onze kok, om vervolgens in het donker weer de quad op te stappen. De adrenaline gierde soms met net iets te grote hoeveelheid door mijn bloed. Zo stonden we in een rij op iets of iemand te wachten, toen ik opeens het idee kreeg om gas te geven. In mijn enthousiasme was ik even vergeten dat Risja bij mij achterop zat. Dat had ik weer door toen ik een : ‘Hallo, Sharon, ben je helemaal gestoord! wanhoopskreet achter me hoorde. Oeps. Sorry... Na een tijdje rijden kregen we een lang, rood-zand-pad, dus blazen maar, 50 Miles per uur, o wacht, dat is ongeveer 90 km per uur, en dat zonder goed zicht.. Één kuiltje zou voldoende zijn om gelanceerd te worden, maar nee, het ging als een trein! Daarna weer terug op het kamp, mijn haar gewassen in de kreek en toen genieten van het kampvuur.. van marshmallows, van massages. Om vervolgens je hangmat in te kruipen die tussen twee bomen is gespannen, zodat je sterren kan tellen. We hadden eerst allemaal onze hangmatten aan de balken van de hut gehangen, maar KRAK, dat kon die niet hebben. Toen zijn we her en der op verschillende plekken belandt. De volgende dag kregen we de kans om met een buks te schieten, uhm misschien moet ik deze uitdaging maar aan mij voorbij laten gaan.. Ah nee, gewoon doen! 3, 2, 1, BAM! Rakelings langs het doel. Vervolgens weer lekker een paar uur rijden, nu iets meer ervaren. We hebben de tour afgesloten met zoute soep, dit is soep met veel taugé, kip, rijst, kruiden en een gekookt ei (optioneel). Het waren twee hele toffe dagen, quad rijden gaan we zeker nog eens doen hier!

Vandaag ben ik verhuisd naar een andere kamer, in het huis naast het huis waar ik eerst woonde, dus ik hou gelukkig dezelfde huisgenoten. Onvoorstelbaar hoeveel spullen ik in korte tijd verzameld heb, gezien het feit dat ik met slechts een gevulde koffer en handbagage aan kwam. Mannen jagen en vrouwen verzamelen..? Kan kloppen! We, Risja en ik, wonen nu onder het huis, dus we noemen onszelf de holbewoners. Ik heb daarom ook alvast maar een knuppel en lendendoek aangeschaft, gewoon voor het idee. Het is nog even een beetje wennen hier , maar dat komt vast wel goed.
Komende zondag gaan we mee met een Gemeentedag van een van de kerken hier. We gaan naar een mooie plek, buiten de stad. Daar vertel ik in mijn volgende blog vast meer over.

Lieve mensen, van te voren dacht ik dat ik niets had om te schrijven, maar het tegendeel is gebleken, het is weer bijna een boekwerk geworden.

Het ga jullie allemaal goed in Nederland.
Liefs, Sharon