Het gouden binnenland en lachen is gezond.

De gids: ‘Daar! Kijk, een rooie ibis! En daar op die tak op tien voor drie zit een uil’. Voor me in de boot zit de vader van Emily, mijn liefste huisgenootje en gekke vriendin. In zijn handen een monsterlijke camera met telelens. Gek genoeg ziet hij wel de vogels die niet veel groter zijn dan twintig mieren bij elkaar, maar niet de buizerd en de uil van een halve meter. Dit dan wel weer tot grote hilariteit van mij en Emily die de rustige omgeving verstoren met ons brullend gelach. We zijn op het water beland en het bootje pruttelt gestaag voort. De boot wordt bestuurd door een overenthousiaste gids, die elke seconde een brul geeft om ons op een of andere kleurrijke vogel te attenderen. ‘Op kwart voor 12, een buizerd! Op drie uur een blauwe reiger, op tien voor 2 een aasgier’. Ja en naast ons een pechvogel.. Een bootje zonder brandstof zodat ze gedwongen zijn om ons om brandstof te bedelen. Gelukkig kunnen wij ze van de sloot in de sloot helpen. Toch een goede daad gedaan vandaag. Na een groet, pruttelen we weer rustig verder en uiteindelijk komen we op open water terecht. Her en daar stijgen boven het water kleine huisje op palen uit. In een van de vijf zullen wij tijdens deze trip overnachten. We hopen op die ene daar, die er het mooist uit ziet. En YES, dat is hem dan, de prijswinnaar.. Emily en ik kruipen moeizaam uit de boot, aangezien we nog steeds worden lastig gevallen door lachstuipen. Dit wordt stiekem vastgelegd op de filmcamera van daddy. Daar zijn we dan, op onze bestemming, omringd door water. Bigi Pan, wordt deze plek genoemd, wat groot meer betekend.
De schemering valt al in, dus al snel zijn we weer op het water voor de spot van de unieke vogel hier, de prachtige Rode Ibis. Met een mooie paarsblauwe kleur, nee rood natuurlijk, is het een plaatje. Honderdduizend kwamen er aanvliegen en zelfs ik, die normaal niet met open mond naar een vogel staar, moest even slikken. Ze vlogen in een specifieke boom, alsof ze daar voorkeur voor hadden. Het was net een kerstboom, opgetuigd met rode kerstballen. Een mooi gezicht. Een leuk feitje, ze worden rood van de krabbetjes die ze eten, maar dan moeten ze er wel genoeg gegeten hebben. Dus de jonge Ibisjes zijn nog wit, haha, eetsmakelijk!

Na deze tocht werd het tijd voor een hapje eten, en wat stond er voor spannends op het menu, krab! De knapperig poten openkraken en dan het witte, zachte vlees eruit peuren. Dat was exact de bedoeling. Daarvoor moest ik wel even wat gedachtes en kippenvel opzij schuiven, maar het smaakte best. Na 1 krab was mijn gebit nog steeds heel en daar wilde ik het dan ook bij laten. Verder heb ik rijst en groente gegeten, het varken was me wat te vet. Hierna hebben we nog een tochtje over het water gehouden, namelijk op zoek naar kaaimannen. Zo goed mogelijk ingepakt tegen de muggen, die tevens fungeerden als achtergrond orkest. We hebben helaas geen kaaiman kunnen spotten, wel een slanke boom Boa, die om een tak gekruld hing. En er sprong een vis in de boot, zo moeilijk is vissen niet hoor, mannen! (Ome Peter, Ome Ton en Ome Ron ..;) )

Na deze tocht was het tijd voor een kaartspel en.. een Pina Colada. Het favoriete drankje van Emily en mij, namelijk een cocos/ananas cocktail. Toen ik uiteindelijk n mijn hangmat hing, met een houten flonder onder me en daaronder het kabbelende water, had ik toch wel een gelukzalig gevoel. Ik keek terug op een hele mooie dag. Waarbij we ’s morgens eerst gestopt waren in het plaatsje Groningen waar we gelukkig geen aardbevingen hebben gevoeld, maar waar we verrassend genoeg totaal niet konden schaatsen. Hier hebben we een ontbijt genuttigd en een aantal monumenten met diepgaande achterliggende gedachtes bekeken. Vrijheid en onafhankelijkheid waren de kernwoorden, veel meer heb ik helaas niet onthouden. Na Groningen, kwamen we in Boskamp, een echt vissersdorp. Ik wilde niet overkomen als toerist, maar dan ben je hoe dan ook toch. Mannen, vrouwen en kinderen, ze zijn allemaal bezig met de vis. Vis vangen, vis schoonmaken, vis in stukken hakken, vis drogen.. Het hele leven en bestaan draait om de vis, wauw. Dat is een heel bijzonder gezicht. Voor vertrek kochten we wat cassave- en pindachips bij een kraampje, waar de vrouwen met een doek de vliegen weg wapperden. Ik denk dat ze daar weer mee stopten zodra we wegreden. Na Boskamp, kwamen we in het district Coronie. Hier kwam er een hele vriendelijke meneer aanzetten met een blaadje aloë-vera. Hij maakte het open en smeerde het rijke vocht op een wond aan mijn been, zo vriendelijk! Die wond had ik te danken aan een quad ongeluk een dag voor Oud en Nieuw. Emily en ik waren mogelijk iets te enthousiast aan het rijden, maar hoe dan ook werden we na tien minuten rijden van de quad gelanceerd. We zijn dus strompelend en met koppijn het nieuwe jaar in gegaan, maar gelukkig zijn we inmiddels alweer goed hersteld. In Coronie kocht ik langs de kant van de weg een flesje kokosolie. Het portier was even open, of de muggen kwamen met tientallen binnen dansen. Ai. Na Coronie kwamen we in Nickerie, waar we stopten bij Zeedijk en ik me even in Baarland of Wemeldinge waande. Ook was er een tempel, maar helaas was deze gesloten. We hebben wel even door de ramen gegluurd naar de mooie beelden binnen. Daarna zijn we op de boot gestapt, naar Bigi Pan.

..
We werden erg vroeg gewekt, zo rond half zeven voor het spotten van opnieuw de Rode Ibissen. Kreunend begonnen Emily en ik te beraden of we voor die vogels ons warme nest wilde verlaten. Achja, kom aan. Met een gekreukeld hoofd dan toch de boot in gestrompeld. En het was wel weer een mooi gezicht. Na het ontbijt en een dansje gingen we opnieuw het water op voor een modderbad en voor het spotten van Flamingo’s.
Het modderbad was fantastisch en wat wel te voorspellen was dat het bij Emily en mij uitmondde in een gevecht. Flats! Recht in your face! De knalroze Flamingo’s waren ook wel een lust voor het oog;) Toegegeven had ik nog nooit een Flamingo in het echt gezien, nou ja misschien in een dierentuin, maar dat telt eigenlijk niet. Ter bescherming van de wond op mijn been had ik er een vuilniszak omheen gebonden, maar die was er al snel weer vanaf. Maar de modder en de aloë-vera hadden de wond juist erg goed gedaan, waardoor het er een stuk beter uitzag. Het leek Emily en mij een goed idee om ons gezicht in te smeren met modder, bij wijze van een natuurlijke scrub. Hoewel het behoorlijk beet, had het geen negatieve gevolgen. Ook niet perse positieve gevolgen. Na het modderavontuur hebben we nog een paar uur op locatie gechilld, voor we onze spullen weer inpakten. Na een lange terugreis, met een aantal tussenstops, kwamen we met een voldaan gevoel en een verbrand hoofd thuis. Het was weer een fantastisch avontuur met hele lieve mensen.
Verder gaat het nog goed met mij in Paramaribo.

Qua huisvesting is het ondanks wat muizen en kakkerlakken nog goed vol te houden. Veel huisgenoten en andere stagiaires zijn vertrokken en een nieuwe lichting is gekomen. Hello and goodbye. Het wordt wel treurig wanneer Emily vertrekt, komende zaterdag.. Met haar en haar ouders heb ik nog een fantastische trip gehad, maar daar schrijf ik in een volgende blog meer over.

Op stage hebben we echt leuk contact met de meiden. Pas kwam een Indiaans meisje naar me toe: Mag ik jouw ogen? Ik wil ook blauwe ogen..’ Ik vroeg haar of ze die er toch niet stiekem uit ging stelen. Een ander indiaans meisje zei dat ze in de hemel wel blauwe ogen zou krijgen.. wie weet he;) De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Hoewel ik ze ervan verzekerd heb dat bruine ogen hun erg goed staat en dat daar weer veel Nederlanders jaloers op zijn.
Tijdens het kinderboekenfestival in Coronie heb ik een tijdje het genoegen gehad om in een mooie Mascotte rond te lopen. Het moest een vlammetje voorstellen, naar het programma Aflatoun, en ik moet toegeven dat ik het inderdaad behoorlijk warm had. Ik moest mezelf eerst in een soort geel surfpak hijsen en daarna kreeg ik een bekleedde kooi over me heen. Nu kamp ik met nekpijn, verrassend? Het pak was niet helemaal heel. 'Ha, ik zie een duim eruit steken.' Ik kon het niet laten om vanachter het gaas te corrigeren dat het een teen was, geen duim. Ik was hoe dan ook 'On Fire!

Het was me een waar genoegen om eindelijk weer een blog te schrijven en er zal zeker een vervolg op deze komen. Het was alweer een tijdje geleden, ik moest diep nadenken of het wachtwoord van mijn dagboeksite.. oeps! Vooral mijn verontschuldiging aan mam, die er alweer een tijdje op zat te wachten;)

Ik hoop dat het met jullie ook nog allemaal goed gaat, dat de eventuele sneeuw snel smelt zodat jullie ook van het zonnetje kunnen genieten!

Lobie!
Sharon