(Ver)roti hottie

Lieve mensen,

Een hangmat aanschaffen. Het klinkt als een simpele bezigheid, wat hooguit 15 minuten tijd kost. Wij kregen het voor elkaar om er uren over te doen. Eerst moesten we uit zien te vogelen waar de Jeruzalem Bazaar was, ons was verteld dat je daar wel prima hangmatten kon kopen. Flesje water mee, slippers aan en gaan met die.. banaan. Over bananen gesproken. In Suriname hebben ze die in een kleine variant. Ik zag een tros liggen bij de chinees. Met een vriendelijke glimlach vroeg ik: ‘Kan ik die zo opeten of moet ik die bakken?’ Hij begreep het niet. Dus met wat stemverheffing, wat aangedikte articulatie en wat handbewegingen vroeg ik het nogmaals: Moet. Ik. Die. Bakken? (wok beweging) Of. Gelijk. Opeten?. Inmiddels gaapten de enkele klanten die er waren, me allemaal aan alsof ik van een andere planeet kwam. Ach, daar zit misschien ook wel een kern van waarheid in.

Anyways, een hangmat kopen. Het was nog best een eindje lopen richting
centrum en het was erg druk. Onderweg kregen we vele opmerkingen en smak-geluiden te verduren en de opmerking: ‘Hee Katrijntje, hoe kom je aan die mooie benen?’ Katrijntje, we konden een lach niet onderdrukken. We zijn geen enkele andere blanke tegen gekomen en het voelt nog steeds raar dat je gewoon niet onopgemerkt over straat kan gaan. Ze weten van geen ophouden. Maar verscholen achter onze zonnebrilglazen en achteloos knagend op een kauwgompje, kunnen wij fier rechtop passeren, commotie negerend.

Toen de eerste hangmatten winkel. Duizend kleuren, duizend stoffen, duizend maten. De verkoper lag op een stapel opgevouwen hangmatten, zijn dikke buik blubberde onder zijn half openstaande blouse uit. Hij groette toen we binnenkwamen en schudde ons de hand. Mijne hield hij een tijdje vast, terwijl hij zei: ‘O, zo’n koude hand.’ Hoe is het mogelijk in dit klimaat. Wij koersten op de hangmatten achterin de winkel af en hij hobbelde achter ons aan. ‘We willen graag een goede, stevige, tweepersoonshangmat, in een leuk kleurtje.’ Dus daar gingen we. ‘Deze is goeie kwaliteit. Geen pluisjes!’ En hij plukte aan de stof. Zijn bolle, rood-doorlopen ogen staarden ons aan. Voor we de winkel binnen waren gegaan, hadden we afgesproken dat we zouden gaan afdingen, het leek een leuk plan. ‘En die dan meneer? Waarom is die dan goedkoper? En als ik die nou neem, mag ik hem dan voor die prijs inclusief touw?’ Hij bleef aardig geduldig. Na een tijdje verlieten we zonder hangmat de winkel met de woorden dat we ook nog ergens anders wilden kijken en met de halve belofte dat we wel terug zouden komen. Risja kreeg de smaak te erg te pakken. Veel te erg. (met haar toestemming mag ik dit schrijven) Ze bleef maar vragen: ‘En wat is dit dan voor stof? Ja, maar die kleur vind ik echt niet mooi eigenlijk. En deze dan meneer? En die daar? Maar is dit nou tweepersoons dan? O, maar dit is niet heel stevig toch? Bij die vorige winkel lagen deze voor dertig SRD. (Surinaamse dollar) goedkoper. ‘
De eigenaar bleek de zoon van de bolle eigenaar van de vorige winkel te zijn en dus belde hij zijn pa op om te vragen of zijn prijs echt lager was. En toen nog een winkel, waar Risja weer hetzelfde ritueel uitvoerde en toen nog een keer naar de vorige twee winkels. En uren later, toen ze eindelijk wist wat ze wilde, was haar geld op. Dus eerst pinnen bij een Cambio. Inmiddels had ik mijn hangmat al aangeschaft bij de eerste winkel en uiteindelijk kocht ze dezelfde, in een andere kleur. We hebben verkoeling gezocht in een restaurantje waar we een Roti-rol hebben gegeten (een soort wrap met kip, aardappel en groente.)

Onderweg kwam er trouwens nog een vrouw op ons af, een grote mand voor haar buik, met een bosje bijeengebonden groene bolletjes. Het was een soort Rambutan, een vrucht die de smaakt heeft van Lychees. Ze vroeg of we wilde kopen, maar natuurlijk eerst proeven. Met je tanden moest je eerst de buitenkant kapot bijten, dan kon je hem opentrekken en de vrucht eruit halen. Terwijl de halve straat verwachtingsvol toe keek, lieten we een droog, harig, vruchtvleesballetje door onze monden rollen. Voorzichtig knagend rondom de harde pit, maar er was weinig vanaf te krijgen. De verkoopster keek ons een beetje chagrijnig aan en we moesten haar teleurstellen, we hoefden zeker geen heel trosje. Met een glimlach en ‘ misschien later nog’ probeerden we de zoete, (wat ontbrak in de vrucht) lieve, vrede te bewaren.

Thuis waren we (ver)roti hottie en uitgeput, dus ik wilde direct mijn hangmat ophangen. In mijn jeugd heb ik de padvinderij of scouting gemist. Dat vond ik voor even betreurenswaardig. In mijn haast legde ik wat slordige knopen en met een tevreden gevoel bekeek ik mijn felkleurige, nieuwe aanwinst. Met een zeer lichte aarzeling, liet ik me erin vallen, om vervolgens meteen een verdieping lager, op de witte plavuizen, te ploffen. Mijn hangmat dwarrelde naast me neer. Verdwaasd bleef ik even zitten. Mijn stuitje, helaas geen stuiterbal, moest de klap opvangen, wat ik nog een tijdje heb moeten bezuren. Nadat ik opgelucht kon constateren, dat ik niet blind was geworden en ik weer overeind gekrabbeld was, hebben we er tot tranen toe om moeten lachen. Inmiddels hangt tie wel goed, maar ik schommel toch licht-getraumatiseerd heen en weer. ’ S Avonds hebben Risja en ik pannenkoeken gebakken, ook voor een aantal huisgenoten. Dus drie pannen op het vuur en drie pakken mix. Nog nooit, heb ik zo erg gezweet. De boter droop uit het pakje, en ik stoomde als een douchecabine. Maar het was de moeite wel waard, we hebben lekker gegeten.
We zijn deze week ook langs geweest op onze stageplek. Na een kennismaking van vier uur, weten we dat we ons niet zullen gaan vervelen. Er is genoeg te doen en meer. Komende dinsdag beginnen we met een NLP- training van vier dagen. (Neuro linguïstisch programmeren, een methodiek voor training, coaching en communicatieverbetering) Daarna gaan we de introweek (met onder andere trainingen) voor de meiden van het internaat organiseren.
…
Vanmiddag zijn we langs geweest bij een super , vriendelijk Nederlands echtpaar en hun dochter die inmiddels al bijna dertig jaar in Suriname wonen. We hebben gezellig gepraat, ijs gegeten en de tuin bekeken. Er staan allerlei bomen in de tuin, bananenbomen, citroenbomen, Papaja’s, we hebben een paar takjes lemon mee gekregen om te drogen en thee van te maken. Ook hopen we dat het onze kamergeur zal verbeteren. Ze hadden ook twee schildpadden, een hond die sprong als een kangoeroe, en een kat die bijzonder miauwde. O ja en een papagaai of iets dergelijks die het gesprek een beetje verstoorde met zijn getetter. Op de terugweg, in een knalgele taxi, met mijn hoofd uit het raam en de Surinaamse omgeving, voel ik dat gelukzalige gevoel dat ik hier ben en voorlopig nog niet weg ga.
…
Vanmorgen kreeg ik de schrik van mijn leven. Mijn laptop ging flippen en dan bedoel ik echt flippen. Allerlei kleuren flitsten over het scherm en zijn trillen deed niet onder aan een opstijgende boeing 747. En toen viel die totaal uit en ging onmogelijk meer aan. Ik dacht echt dat hij het loodje had gelegd en baalde ontzettend. Ik heb hem als een mummie ingewikkeld en in de kast begraven. Om af te koelen. Een uur geleden besloot ik het toch nog eens te proberen en nu ben ik gewoon mijn blog erop aan het typen! In mijn achterhoofd hou ik er rekening mee dat het nog een keer kan gebeuren, maar voor nu doet hij het gewoon, yes!!

Trouwens, last but not least, de OET-kap (zie blog 2) van onze vriendelijke Chinese medepassagier tijdens onze vlucht, is gewoon bijna in onze tuin begonnen! Daar stond, met nadruk op stond, een waanzinnige, mooie, heilige boom. Hij diende als schaduw, als herkenpunt van ons huis en als spectaculaire achtertuinversiering. Het begon met een paar taken eraf, daar werd hij al lelijk van, maar daarna vielen stukken stam dreunend ten aarde, waarbij de schutting van de buurman platgegooid werd en onze vloer schudde, als ware het een Groningse aardbeving. Maar nu is hij dus geheel verdwenen, betreurenswaardig.

Lieve mensen, het ga jullie goed. Ik word op dit moment echt lek geprikt door de muggen. Tijd om alle middelen weer uit de kast te gaan halen. We hebben ook gekko's, die zijn geniaal. Ik heb er een gevangen in een bakje, maar na een tijdje genoten te hebben van zijn zuignap-pootjes heb ik hem maar weer vrijheid verleent. Ze eten tenslotte muggen.

Ik hou jullie op de hoogte.

Ciao, Sharon